در داروی امام کاظم(ع)، مراد از شکر، شکر سلیمانی است.
شکر سلیمانی در زمان های قدیم معروف و شناخته‌شده بوده است.
شکر سرخ، وانیل است. شکر وقتی مطلق است، شامل شکر سجستانی و شکر سرخ و شکر سفید و شکر طبرزد می‌شود.
به‌نظر می‌رسد شکر سرخ زمانی که یک بار صاف شود، شکر سلیمانی می‌شود و اگر دو بار صاف شود، شکر سفید می‌شود و اگر بار دیگر صاف شود، شکر طبرزد می‌شود.
افرادی که مواد تهیه می‌کنند قیف مخصوصی دارند برای تهیه‌کردن شکر که شکر را آب می‌کنند و داخل قیف می‌ریزند و صاف‌شده شکر از انتهای آن قیف خارج می‌شود.
راوی وقتی می‌پرسد: کدام شکر؟ امام می‌فرماید «سُلَيْمَانِيُّكُمْ هَذَا»[۱] یعنی همین شکر سلیمانی.
این شکر همان شکر سرخی است که یک بار صاف می‌شود.[۲]